فرمول کسب موفقیت و دستیابی به ثروت!

به عنوان نمونه فردی که کالایی با ارزش A تومان را به تعداد B عدد در یکسال تولید می کند و می تواند تمامی کالاهای تولیدی در طول سال را به جامعه هدف خود بفروشد، در یکسال فروشی برابر A*B خواهد داشت که با کسر هزینه ها، درآمد او تعیین خواهد شد. بدیهی است که در این فرمول هرچه ارزش کالا یا خدمات قابل ارائه و متقاضیان برای آن بیشتر باشد، موفقیت و ثروت حاصله بیشتر خواهد بود.

آقای دمارکو بیان می کند که افرادی که در مسیر کندرو حرکت می کنند، اصلاً عجله ای برای رسیدن به موفقیت ندارند و با بی تفاوتی و به آرامی زندگی خود را سپری و به پایان می رسانند. این افراد، کالا یا خدمات با ارزشی به جامعه ارائه نمی کنند و نتیجتاً موفقیت چندانی هم در زندگی خود ندارند. دسته دوم یا افرادی که در مسیر میانه حرکت می کنند، مانند اکثر افراد جامعه دانشگاه‌شان را تمام می‌‏کنند، نیازمندی‌های بازار کار را جستجو می کنند، فرصت‌های شغلی را شناسایی می نمایند و پس از مدتی، موفق به کسب یک شغل کارمندی یا کارگری در یک شرکت یا اداره می شوند. بدیهی است از آن جا که این دسته از افراد هم تنها خدماتی به یک سازمان ارائه می نمایند، طبق فرمول موفقیت حتی در صورت ارزشمند بودن خدمات خود، موفقیت چندانی نخواهد داشت، چرا که اولاً سازمان ها بهای واقعی خدمات کارکنان خود را نمی پردازند و دوماً این مبلغ تنها از سوی یک متقاضی خریداری می شود اما از نظر آقای دمارکو، دسته سوم را افرادی ریسک پذیر تشکیل می دهند که تصمیم می گیرند با تخصص و مهارت های خود یا حتی بهره گیری از تخصص های دیگران کالایی تولید کنند و یا خدمات ارزشمندی به جامعه ارائه نمایند. ممکن است این افراد در این مسیر بارها شکست بخورند ولی در صورت رعایت فاکتورهای موفقیت، نهایتاً بدان دست خواهند یافت.

با توجه به فرمول موفقیت به سئوال مطرح شده باز می گردیم و جواب را در آن جستجو می کنیم. پزشکان متخصص و وکلا از درآمد بسیار بالاتری نسبت به مهندسان جامعه برخوردار هستند چرا که طبق فرمول موفقیت، آن ها قادرند خدماتی با ارزش به اکثر مردم جامعه ارائه دهند. آن ها بجای آنکه در یک کارخانه یا سازمان فعالیت نمایند و در قبال خدمات خود، مبالغ ناچیزی دریافت کنند، قسمت عمده وقت خود را برای خودشان کار می کنند و با ارائه خدمات تخصصی، همچون کارخانه داری که کالاهای تولیدی خود را می فروشند، درآمدهای بالایی کسب می کنند. به نظر من، مشکل مهندسان ایرانی در درجه نخست آن است که آن ها حرکت در مسیر میانه بزرگراه را انتخاب کرده اند و مایل به ساخت و تولید یک کالا یا ارائه خدماتی به مردم نیستند. با این روش، انتظار آنکه با یک حقوق کارمندی بتوان ثروت و موفقیت بالایی بدست آورد، انتظاری بیهوده است! در درجه دوم در بیشتر موارد، دانش مهندسین کشور ما برای ساخت یک کالا یا ارائه یک خدمات با ارزش به جامعه کافی نیست و آن ها با تحصیلات دانشگاهی نمیتوانند، کالا یا خدمات ارزشمندی ارائه نمایند. البته در پاره ای از موارد نیز، مهندسان ایرانی ارزش واقعی خدمات خود را درک نکرده و آن را به بهای ناچیزی به دیگران واگذار می نمایند. با این توضیحات می توان گفت راهکار کسب درآمد قابل توجه برای مهندسان ایرانی آن است که در گام نخست به سمت لاین سبقت حرکت کنند و اگر اکنون از تخصص و مهارت کافی برای ارائه کالاها یا خدمات ارزشمند برخوردار نیستند، سعی کنند آن ها را کسب نمایند. باید پذیرفت که این مسیر، دشواری های خاص خود را دارد و ارائه خدمات مهندسی به متقاضیان و جلب رضایت آن ها مسیر بس دشواری است. با این همه معتقدم به علت فقدان متخصصین کافی در اکثر رشته های مهندسی کشور، اکنون زمینه بسیار گسترده ای برای کسب درآمد وجود دارد و ایده اصلی وبسایت «دنیای اتوماتیک» نیز به فعلیت رساندن این باور است.